Поле жоўтым іржышчам сумуе,
Пахне жытам, пасохлым цім'янам.
А наўзьмежку калосьсе зімуе
Дзікім злом, хмызьняком саламяным.
Не забыты залом, а самотны,
Не кранае ніхто, не чапае.
Абмінае заўсёды гаротны
I зьняверца цішком адступае.
Гэта-ж нейкая нечысьць калосьсе
Зацягнула вузлом і сьмяецца.
Лепш, каб ліхам дабро не зьвялося,
Абмінаць тое клятае месца.
Абмінаюць і носяць трывогу,
Не пазбыліся слабасьці продкаў.
Лаюць злыдняў і моляцца Богу,
Унікаюць крывых павароткаў.
Толькі вецер буян-непакора
Калашмаціць заломы на полі.
Ён людзкога ня ведае гора,
Не баіцца нічога ніколі.
|
|
